De eerste week van september. Het weer is omgeslagen. Een zuidwesten wind voert onstabiele lucht aan. De voorbode van herfst, die onherroepelijk volgt.
Onwillekeurig denk ik terug aan de dag precies tien jaar geleden. Halverwege mijn tocht stapte ik samen met een Vlaming. We waren elkaar onder Limoges tegen het lijf gelopen en trokken samen op. We vertelden elkaar wonderlijke verhalen over onze levens in de derde persoon enkelvoud. Zo veranderden we onze wereld in een sprookjesland en kon onze geschiedenis lucht en licht krijgen. Aan de stroom van verhalen kwam geen einde.
Toen de Vlaming een paar weken later uit beeld verdween, bleef ik achter met de zekerheid van de verhalen. Slechte verhalen bestaan niet. Alle verhalen zijn het waard verteld te worden. We hebben allemaal een verhaal. Elk verhaal verdient een luisterend oor, hoe gruwelijk het soms ook is. Als een verhaal woorden krijgt, ontstaat iets nieuws. Ik nodig je uit. Het vertelseizoen is geopend.