1/1/2019
Dit jaar is goed begonnen. Ik ben enorm opgelucht. De aanleiding lijkt triviaal in het licht van de grote wereldproblemen, maar ik maakte me zorgen. Afgelopen zomer genoot ik volop van mijn voettocht van Leidschendam naar Gent. Temperatuur en afstanden deerden mij nauwelijks. Ik voelde me jong en onaantastbaar. Dat gevoel verdween snel in de afgelopen herfst. Vanaf eind oktober probeerde ik aan de gedachte te wennen dat dit misschien wel mijn laatste voettocht was. Die gedachte deprimeerde me. Wat was het geval?
Mijn voeten zijn trouwe dienaren voor een wandelaar. Ik vertroetel ze dan ook. Vlak voor mijn trektocht schafte ik nieuwe steunzolen aan. De hele tocht geen centje pijn. Na de zomer kocht ik een nieuw paar schoenen van hetzelfde merk, met dezelfde pasvorm.
Wandelen ging daarna niet meer zo gemakkelijk. Mijn voeten verkrampten. “Kwestie van inlopen”, dacht ik nog. Ik zette door en soms leek het wat minder te zijn.
In november kreeg ik plotseling heftige pijn in mijn knie. Artrose…? Mijn fantasie ging op de loop. Wandelen – mijn tweede natuur – loslaten? De pijn werd niet minder, Mijn humeur zakte tot ver onder het vriespunt.
Vandaag zette plots de dooi in. Ik vond oude wandelschoenen – tikje te smal voor de tenen, maar ik heb er de vierdaagse van Nijmegen op voltooid. Zooltjes erin en wonder boven wonder – vandaag heb ik voor het eerst sinds twee maanden bijna pijnvrij gewandeld…
De les? Dat wat altijd passend leek, kan opeens zeer pijnlijk zijn.
Blijf zoeken naar dat wat als gegoten zit en geef niet te snel op. Het is de moeite waard.
Een wijs en passend 2019 gewenst!
Mijn voeten zijn trouwe dienaren voor een wandelaar. Ik vertroetel ze dan ook. Vlak voor mijn trektocht schafte ik nieuwe steunzolen aan. De hele tocht geen centje pijn. Na de zomer kocht ik een nieuw paar schoenen van hetzelfde merk, met dezelfde pasvorm.
Wandelen ging daarna niet meer zo gemakkelijk. Mijn voeten verkrampten. “Kwestie van inlopen”, dacht ik nog. Ik zette door en soms leek het wat minder te zijn.
In november kreeg ik plotseling heftige pijn in mijn knie. Artrose…? Mijn fantasie ging op de loop. Wandelen – mijn tweede natuur – loslaten? De pijn werd niet minder, Mijn humeur zakte tot ver onder het vriespunt.
Vandaag zette plots de dooi in. Ik vond oude wandelschoenen – tikje te smal voor de tenen, maar ik heb er de vierdaagse van Nijmegen op voltooid. Zooltjes erin en wonder boven wonder – vandaag heb ik voor het eerst sinds twee maanden bijna pijnvrij gewandeld…
De les? Dat wat altijd passend leek, kan opeens zeer pijnlijk zijn.
Blijf zoeken naar dat wat als gegoten zit en geef niet te snel op. Het is de moeite waard.
Een wijs en passend 2019 gewenst!