Ik ben een week alleen thuis. Het is midden in de schoolvakanties en stil op straat. Ik bezoek het maandelijkse Café Saint Jacques, een ontmoetingsplek voor potentiële pelgrims, ex-Santiagogangers en Santiago recidivisten. Wat drijft ons?
Ik lees het prachtige boek van Edith Eva Eger – De Keuze. Ik bekijk de geweldige documentaire ‘The biggest little farm’. En dan valt het kwartje.
Opeens treft mij de overeenkomst tussen voedingsrijke compost en de weg naar Compostela.
Het gaat niet om wat me overkomt, maar om wat ik er mee doe. Als mijn bodem niet ontvankelijk is en me beperk tot slechts één gewas ben ik meer dan kwetsbaar, Dan conformeer ik me aan de huidige ideeën over monocultuur, efficiëntie, groei, winstoptimalisatie en kostenreductie. Het lijkt logisch, maar in feite pleeg ik roofbouw. Ik sluit namelijk het gezonde ritme en de natuurlijke samenhang uit. Dan ben ik bezig met het bestrijden van tegenslagen en put zo mijn bodem uit, spoel haar weg met mijn venijn.
Als ik er voor kies om de samenhang te herstellen en de plagen als leermeesters te verwelkomen, te onderzoeken wat er nodig is om het evenwicht te herstellen en waar ik kan ingrijpen om het totale proces te ondersteunen, worden de plagen mijn extra ogen. Dan gebruik ik het omgezette oude als compost voor het nieuwe. Geen enkele les is dan voor niets geweest. Daarom ga ik telkens weer op weg, met de ervaringen van hiervoor in mijn rugzak. Compost – Compostela, what’s in a name?
Opeens treft mij de overeenkomst tussen voedingsrijke compost en de weg naar Compostela.
Het gaat niet om wat me overkomt, maar om wat ik er mee doe. Als mijn bodem niet ontvankelijk is en me beperk tot slechts één gewas ben ik meer dan kwetsbaar, Dan conformeer ik me aan de huidige ideeën over monocultuur, efficiëntie, groei, winstoptimalisatie en kostenreductie. Het lijkt logisch, maar in feite pleeg ik roofbouw. Ik sluit namelijk het gezonde ritme en de natuurlijke samenhang uit. Dan ben ik bezig met het bestrijden van tegenslagen en put zo mijn bodem uit, spoel haar weg met mijn venijn.
Als ik er voor kies om de samenhang te herstellen en de plagen als leermeesters te verwelkomen, te onderzoeken wat er nodig is om het evenwicht te herstellen en waar ik kan ingrijpen om het totale proces te ondersteunen, worden de plagen mijn extra ogen. Dan gebruik ik het omgezette oude als compost voor het nieuwe. Geen enkele les is dan voor niets geweest. Daarom ga ik telkens weer op weg, met de ervaringen van hiervoor in mijn rugzak. Compost – Compostela, what’s in a name?